Friday, February 12, 2010

माय नेम इज MAN , COMMON MAN

शालेय शिक्षण मराठी माध्यमातून झाल्याने, अनेक मित्रांनी माझ्या आंग्ल-भाषा कौशल्याविषयी प्रश्नचिन्ह उभे केले होते. तथापि वासरात लंगड़ी गाय शहाणी या उक्तिनुसार, घरातील हुशार मुलगा म्हणून मला घरी आलेल्या अतिथिसमोर उभे करून अल्फाबेट्स इत्यादि म्हणून दाखव असे म्हटले जायचे.


विचारणारा अतिथि पण आंग्ल-भाषा कौशल्यात माझ्या इतकात निपुण असल्यामुले तो फारफार झालेच तर WHAT IS YOUR NAME असे विचारायचा .
"माय नेम इज रमण ... लक्ष्मीरमण " असे तेव्हापासून म्हणावयाची सवय लागली.
आमच्या या बौद्धिक मालमत्तेचे निंद्य चौर्यकर्म करून टिमोथी डाल्टन आणि राजर मुर सारख्या अनेकांनी पोट भरले. पण असो...







आमचे शाळामास्तर प्राचीन समयी रसायनशास्त्र शिकवताना BOND साठी बंडू हा शब्दप्रयोग करत असत.
त्यांच्या असल्या पीजे प्रकारातील विनोदावर आम्ही हसावे असा त्यांचा दुराग्रह असे. काही कार्यकर्ता छाप विद्यार्थी, त्यांना खुश करण्यासाठी तसे करत असत.आम्ही मात्र त्यांची उत्तम मजा करत असू.
मला काही मित्र त्यांची नक्कल करावयास सांगत असत.
माय नेम इज बंडू .. कोव्हालेंट बंडू ... असे एकदा मी म्हणत होतो.
ते म्हणताना त्यांनी ऐकलं आणि ते प्रचंड तापले होते...
तात्पर्य हे की तेव्हापासून "माय नेम इज -पुढे काहीही असो " त्याच्या वाटेस गेलो नाही.
आजकाल "माय नेम इज MAN , COMMON MAN असे म्हणत असतो.








Sunday, January 31, 2010

महंगाई मार गयी ...

तसे हे गाणे १९७४ सालचे असले तरीही आजपर्यंत या गाण्याने आपले स्वत्व जपले आहे.


Wednesday, January 6, 2010

सोशल व्हा

आम्ही सोशल आज्ज्जिबाऽऽऽत नाही आहोत ...
त्यामुळे नुतन वर्षाच्या आरंभी आम्हाला हॅप्पी हॅप्पी असे वाटत नाही म्हणजे आनंद आजिबात होत नाही.

कधीकाळी मराठी सारस्वताने तरूणांना पेर्ते व्हा अशी ओजस्वी हाक दिली होती तद्वतच आमच्या अनेक हितचिंतकांनी आम्हाला सोशल व्हा आणि एखादा घोट घ्या अशी भावनिक साद घातली पण छ्याऽऽऽ...
तो पदार्थ नाहीऽऽऽऽ..त्रिवार नाहीऽऽऽऽ !!!

शाळेत कधीकाळी हिंदीचे अध्यापन करणारे आमचे गुरुजी यानिमित्ताने अचानक आठवले.
हिंदी शिकवित असताना कुठल्यातरी एका पाठात दवा-दारू हा शब्द आल्यामुळे आमचे बालसुलभ कुतुहल जागे झाले आणि विनाविलंब अध्यापकास आम्ही या शब्दातील दारू या शब्दाचे प्रयोजन काय असावे असा खर्डा सवाल केला.
आणि मग आमच्या मास्तरांनी आमच्या जिज्ञासू आणि विजिगिषु प्रवॄत्तीवर (आणि त्यासोबत पाठीवरदेखील ) संस्मरणीय असे प्रहार केले.
त्यावेळी शैक्षणिक जाणीवांचा यथायोग्य विकास झाला नव्हता हे आमच्यासारख्या घोर अडाण्यास-सुद्धा कबूल करावे लागेल. .
मास्तरांचे जावू द्या हो..
पण आमच्या जिज्ञासेची दिशा पाहून तीर्थरूप सुद्धा तापले होते.

या बालसंस्कारांचा असा सुरेख परिणाम झाला की पुढे महाविद्यालयातसुद्धा फ़र्मेंटेशन किंवा अल्कोहल इत्यादि पाठांना आजिबात उघडूनसुद्धा पाहिले नाही. प्रसंगी चार मार्क कमी पडले तरी बेहत्तर पण दारू अथवा मद्य अथवा अल्कोहल या शब्दांचासुद्धा वास नको असे वाटु लागले.

प्रंतु याच त्या दरिद्री आणि दळभद्री मानसिकतेने आमचे पाऽऽऽऽर वाटोळे केले. आम्हांस अगदी ऍंटीसोशल करून टाकले. आता मात्र आम्ही बदलणार.
संस्कारांची उसळी जरी आली तरी या जाहिरातीतील ( निरमा या शब्दाने जसे पाणी अलगद थांबते तसे आम्ही आमच्या विचारांस तेथल्या तेथेच दाबून ठेवणार.



धान्यापासून काय काय बनवता येईल आणि त्यामुळे या देशात पुरोगामीपणाचे वारे वाहू लागतील असा विचार करणारे नेते या देशाचे भूषण आहेत. नवीन वर्षाच्या सुरुवातीला एकेका जिल्ह्यात झालेल्या मद्यविक्रीचे प्रमाण पहाता "सबसे आगे होंगे हिंदुस्तानी " असे म्हणण्यास वाईट वाटू नये.

वीज नसल्यामुळे देशाचे काही बिघडणार नाही. पाणी प्यायला मिळाले नाहीतर कुठे बिघडले? सतरंज्या उचलणा-या आणि उच्छाद मांडणा-या कार्यकर्त्यांचे पीक उदंड येवो आणि त्यांच्या दारूची सोय होवो हा आमचा प्रामुख्याने अजेंडा असला पाहिजे.

खरंय आपण एकविसाव्या शतकाकडे झपाट्‍याने चाल्लो आहोत.
हॅप्पी जर्नी.. सी या..